Έχουμε χάσει το μέτρημα, για το πόσες φορές την τελευταία εικοσαετία έχουμε ακούσει τις ιαχές «ξεπούλημα», «όχι στους ιδιώτες», «χάνεται ο δημόσιος χαρακτήρας», «τα ξένα συμφέροντα» και άλλα βαρύγδουπα.
Προς Θεού, δεν υποστηρίζουμε ότι στο σενάριο της «μικρής ΔΕΗ» είναι όλα καλώς καμωμένα. Αλλά τα ξύλινα τείχη φτιαγμένα με κούτσουρα που γράφουν «Όχι σε όλα» και αποτελεσματικά δεν είναι και δεν προσφέρουν τίποτα σε ένα debate, που θα έπρεπε να είχε στρατηγικό και επιχειρησιακό χαρακτήρα και γόνιμο αντίλογο.
Η αγορά ενέργειας πρέπει να περάσει στο επόμενο στάδιο εξέλιξης και αυτό θα συμβεί, ανεξάρτητα από τα κροκοδείλια δάκρυα μέρους του πολικού συστήματος, δημιούργημα της ψηφοθηρίας του οποίου είναι οι ημικρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές της εταιρείας.
Μοιραία, προκύπτει ένας παραλληλισμός. Για θυμηθείτε τι ήταν κάποτε ο ΟΤΕ… Για σκεφθείτε τι είναι σήμερα…
Κάντε ένα μικρό flashback στην εποχή που βάζαμε μέσο για να αποκτήσουμε τηλέφωνο από τον «κρατικό» ΟΤΕ. Όταν οι βλοσυροί κρατικοί υπάλληλοι μας κοιτούσαν σαν μυρμήγκια, οχυρωμένοι πίσω από τα γκισέ τους και διακριτικά έπαιρναν το γρηγορόσημο, σαν να το δικαιούνταν.
Η αναπόφευκτη σύγκριση με τη σημερινή εποχή, όχι μόνο σε τεχνολογικό επίπεδο, αλλά σε επίπεδο εξυπηρέτησης και τιμών συνεχίζει να μας εκπλήσσει και δεν είναι σπάνιες οι φορές που εμείς οι παλιότεροι μετά από μία συνομιλία με το customer care του ΟΤΕ –όταν π.χ. σου στέλνουν σε 24 ώρες με κούριερ νέο δορυφορικό δέκτη- λέμε «βρε κοίτα να δεις ο ΟΤΕ!». Ευχόμαστε λοιπόν να ολοκληρωθεί και ο κύκλος εξέλιξης της ΔΕΗ ώστε να φτάσουμε κάποια στιγμή να πούμε «είδες η ΔΕΗ!»;
TV or not TV
Σε συνεχή εγρήγορση κράτησαν οι εξελίξεις γύρω από τη Forthnet-Nova, τόσο τους άμεσα ενδιαφερόμενους, όσο και αυτούς που βλέπουν τον τρόπο με τον οποίο αρχίζει να διαμορφώνεται το τοπίο με τον επερχόμενο νέο γύρο συγχωνεύσεων και εξαγορών. Έτσι, εκτός από το οικονομικό παιχνίδι των ισορροπιών, ήρθε και η ώρα που οι μνηστήρες ετοιμάζουν το νομικό τους οπλοστάσιο.
Βλέπετε από την μία έχουμε απόκτηση εκ των έσω και από την άλλη έχουμε απόκτηση μέσω απόσχισης. Το “come il faut” που ακολουθεί ο άξονας Χαλανδρίου-Κηφισίας, προβλέπει ότι πρόκειται για όμιλο αδιαίρετο και αχώριστο που -θεωρητικά- πωλείται ως πλήρες πακέτο στον πλειοδότη.
Από το Μέγαρο όμως το βλέπουν διαφορετικά, αφού η δική τους εκτίμηση είναι ότι, αγοράζεις μόνο αυτό που χρειάζεσαι και έστω και αν πληρώνεις κάτι παραπάνω, δεν φορτώνεσαι «παλτό» καλοκαιριάτικα.
Διότι, κανείς δεν αμφισβητεί πλέον το «παλτό» που θα φορτωθεί ο οποιοσδήποτε αγοραστής, αφού η Forthnet συνεχίζει -και διαφημίζει- την προσφορά στη λογική «δώστα όλα», πεπεισμένη ότι κάποιοι άλλοι –οι νέοι ιδιοκτήτες εν προκειμένω- «θα πληρώσουν τη νύφη». Στο φινάλε αν ο/οι οποιαδήποτε αγοραστές ήθελαν να «αγοράσουν» πελάτες θα το έκαναν ίδιοι…
Έτσι, ενώ η «εκ των έσω» προσέγγιση είναι μια καθαρά ταμειακή υπόθεση με μόνο κριτή το τίμημα, η «εκ των έξω» έχει να ξεπεράσει δύο νομικούς σκοπέλους. Ο πρώτος είναι, αν οι μέτοχοι της Κάντζας, μεταξύ αυτών οι μπλε και οι κόκκινοι, δεχθούν να διαχωρίσουν την τηλεόραση από τις τηλεπικοινωνίες και πώς μπορεί να γίνει αυτό τη στιγμή που η καταστατική πλειοψηφία βρίσκεται στον αέρα.
Και στην υποθετική περίπτωση που αυτό ξεπεραστεί με κάποιο τρόπο, πως θα αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού την πιθανότητα του ενός και μοναδικού παρόχου συνδρομητικής τηλεόρασης;
Πριν από 5-6 χρόνια θα εθεωρείτο αδιανόητη τέτοια εξέλιξη, αλλά εδώ και αρκετό καιρό, οι κόκκινες γραμμές έχουν ξεθωριάσει σε μεγάλο βαθμό. Και πάλι όμως, το διπλό εγχείρημα έχει υψηλό βαθμό δυσκολίας.
Το κλειδί για την κρίση της Επιτροπής είναι η λέξη «συνδρομητικής». Αν η τηλεοπτική αγορά θεωρηθεί ενιαία, τότε δεν υπάρχει θέμα, αφού τα ελεύθερα κανάλια θα συμμετέχουν στον ανταγωνισμό. Αν όμως η συνδρομητική θεωρηθεί αυτόνομη αγορά τότε τα πράγματα θα δυσκολέψουν.
Κάποιες φωνές μάλιστα λένε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο πολύπλοκα. Λένε ότι από το Μέγαρο παίζουν εκ του ασφαλούς το παιχνίδι της πλειοδοσίας, ώστε να ανεβάσουν τεχνηέντως την αποτίμηση, ώστε οι «εκ των έσω» μνηστήρες να ματώσουν οικονομικά για κερδίσουν το επιπλέον μερίδιο που θα τους δώσει τον πλήρη έλεγχο.
Είναι κι’ αυτό μία άποψη αλλά το τελευταίο άλμα της μετοχής, αν δεν συντηρηθεί από κλίμα προσφορών, είναι πολύ πιθανό να ξεφουσκώσει.
Πώς ο operator γίνεται ΟΤΤ;
Οι πάροχοι το έχουν καταλάβει πολύ καλά. Μακροπρόθεσμα τα παιχνίδι δεν θα παίζεται στους συνδρομητές, αλλά στις συσκευές που συνδέονται μεταξύ τους αφού οι μικρές ριπές δεδομένων αυξάνουν σιγά-σιγά το ARPU και το σημαντικότερο, εκπαιδεύουν τους χρήστες για τη διασυνδεμένη διαβίωση.
Δεν έχει λοιπόν καμία σημασία αν οι άνθρωποι μιλάνε μεταξύ τους, οι άνθρωποι με τις συσκευές, ή οι συσκευές μεταξύ τους.
Σημασία έχει να διακινείται η πληροφορία, γρήγορα και αξιόπιστα και με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Και πως το πετυχαίνεις αυτό; Αφαιρείς τα ενδιάμεσα στάδια με συνεχείς εξαγορές μικρότερων παικτών από μεγαλύτερα σχήματα.
Μια πρακτική που οι Αμερικανοί το κάνουν χρόνια τώρα, αλλά οι Ευρωπαίοι δεν έχουν μπει ακόμη για τα καλά σε αυτή τη φάση.
Προφανώς αυτό γίνεται γιατί ο Ευρωπαίος operator απευθύνεται στην τοπική του αγορά, ενώ ο Αμερικανός σε 300 εκατομμύρια κόσμο. Παραφράζοντας λοιπόν την Ericsson, «πριν τις 50 δισεκατομμύρια διασυνδεμένες συσκευές, ίσως στην Ευρώπη ζήσουμε τα 750 εκατομμύρια διασυνδεμένους πελάτες».
