Όλοι μας ίσως γνωρίζουμε τη ρήση «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν παράνομες».

Κατ’επέκταση λοιπόν, από τη στιγμή που δεν μπορούν να αλλάξουν κάτι, μπορούν άνετα να επαναλαμβάνονται ανά τρίμηνο, για να ικανοποιούν το αίσθημα του πτωχού πλην τίμιου λαού, ότι παραμένει κυρίαρχος.

Τι κι αν κάθε τρεις και λίγο πατάμε το reset σε ότι μπορεί να λέγεται διακυβέρνηση και συνέχεια του κράτους; Τι κι αν πάμε από το χάος στο ξεκαθάρισμα και τούμπαλιν;
Τι κι αν οποιαδήποτε προσπάθεια για επανεκκίνηση κάποιων έργων πνίγηκε πριν καλά-καλά υπογραφούν οι σχετικές αποφάσεις; Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα, αφού της επιβίωσης των πολιτών σε αυτή τη χώρα, προηγείται η επιβίωση των πολιτικών και οι οικονομικές ισορροπίες είναι ασήμαντες μπροστά στις ενδο-εξω-κομματικές διελκυστίνδες.

Πάντως, όπως και τα capital controls εκτίναξαν τη χρήση του πλαστικού χρήματος σε επίπεδα που πριν ένα χρόνο θα θεωρούνταν απίθανα, ίσως μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την εκλογική μανία, εγκαθιστώντας συστήματα ηλεκτρονικής ψήφου με τη χρήση των τραπεζικών καρτών και μέσω των ΑΤΜ!
Σκεφτείτε το λίγο. Πόσο είναι διασφαλισμένη η ψήφος σε ένα απέραντο χαρτοβασίλειο, όπου δεν γνωρίζει ο αντίχειρας τι ποιεί ο δείκτης, σε σχέση με τα συστήματα ταυτοποίησης και ελέγχου που διαθέτει το τραπεζικό σύστημα;
Στην οθόνη του ATM θα μπορούσε να λέει εκτός από «Κατάθεση» και «Ανάληψη» και τη λέξη «Ψήφος». Θα ψηφίζεις μυστικά, όπως βάζεις και το PIN και το βράδυ με ένα πάτημα του enter θα βγαίνουν τα αποτελέσματα, στέλνοντας τους δημοσκόπους και τα exit poll στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Ναι ξέρω, προφανώς κινούμαστε στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας, ειδικά μάλιστα μέσα σε μια τεχνοφοβική ατμόσφαιρα, που μόνο της μέλημα είναι το άνοιγμα θέσεων δημοσίων ψηφοφόρων -συγνώμη υπαλλήλων- και η απάλειψη της σκέψης της επιχειρηματικότητας, ακόμα και από τους πιο φιλόδοξους -και αιθεροβάμονες- πολίτες.

Μετανοούντες και Χαμαιλέοντες

Πέρα βέβαια από το χρήσιμο ή άχρηστο των εκλογών, υπάρχουν και μερικά καλά με σημαντικότερο το λεγόμενο κοινό περί σοβαρότητος αίσθημα.

Αυτό το αίσθημα μάλιστα έχει ονοματεπώνυμα και λέγεται Κωνσταντοπούλου, Κατρούγκαλος, Χαϊκάλης, αλλά και άλλους «Καμμένους», ων ουκ έστι αριθμός.

Φτάνει να δει κανείς τι τους σέρνουν στα social media για να καταλάβει πόσο έχουν εκτεθεί κάποιοι με τις ενέργειές τους. Ας μην ξεχνάμε, ότι ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε μία προσβολή, αντί για πέτρα, ήταν ο θεμελιωτής του πολιτισμού, όπως λέει και ο παππούς Freud.

Άλλοι μετανοούντες, άλλοι ανανήψαντες, άλλοι χαμαιλέοντες οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία να διακηρύξουν περίτρανα «ΟΧΙ στα ΝΑΙ των ΟΧΙ». Δεν ξέρω αν δύο αρνήσεις κάνουν μία επίμονη άρνηση ή μια κατάφαση, αλλά φοβάμαι ότι εδώ έχουμε χάσει το λογαριασμό.

Το μόνο καλό είναι ότι, με δεδομένο ότι για την διακυβέρνηση της επόμενης 3ετίας η πολιτική είναι ήδη καθορισμένη από τα δεσμευτικά προαπαιτούμενα και η σύνθεση των κομμάτων θα είναι αρκετά πιο ξεκάθαρη. Οι εκλογές αυτές θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε πραγματικό ξεκαθάρισμα του πολιτικού τοπίου, προς την κατεύθυνση της σοβαρότητας και του διαχωρισμού της θεωρίας από την πράξη. Έτσι στην πράξη π.χ. ο Λαφαζάνης αποφάσισε να κάνει έφοδο στη Βουλή, ιδρύοντας το κόμμα του, αντί να επιμένει στη θεωρία για Οκτωβριανή επίθεση των «ατάκτων» στα ανάκτορα του Χειμερινού Νομισματοκοπείου.

Εμείς πάντως εξακολουθούμε και ελπίζουμε. Φρούδες ελπίδες ίσως, σε μια χώρα που η λέξη «τεχνοκράτης» θεωρείται βρισιά και η λέξη «μεταρρυθμίσεις» συνώνυμο της κατάργησης των προνομίων και των κομματικών ακολούθων. Θα τολμήσει άραγε κανείς;

Έχεις plan B;

Τώρα βέβαια από πλευράς αγοράς και δη τηλεπικοινωνιακής, βρισκόμαστε δυστυχώς και πάλι στην αφετηρία. Σαν εκείνο το παιχνίδι, το φιδάκι, που σε καταπίνει και σε στέλνει στην ουρά του 25 τετράγωνα πίσω.

Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι, ότι αυτή τη φορά, αν και όλοι πιστεύουν ότι την επομένη των εκλογών η πορεία θα είναι δεδομένη, ξέρουν επίσης ότι η παράταση της απραξίας για έναν ακόμα μήνα τουλάχιστον, με ακέφαλα υπουργείο και γενική γραμματεία, θα κρατήσει κλειδωμένες στα συρτάρια τις όποιες επενδύσεις και θα απομακρύνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση κεφαλαίων του ΕΣΠΑ.

Σε αναμονή λοιπόν για το πακέτο Γιούνκερ που κάποια στιγμή θα έρθει, αν και το μερίδιο για τις τηλεπικοινωνιακές υποδομές είναι πολύ νωρίς για να καθοριστεί.

Διότι, όσο και αν μιλάμε για προκαθορισμένη πορεία μετά τις εκλογές, αυτό δεν σημαίνει ότι η σταθερότητα είναι απόλυτα εξασφαλισμένη. Τόσο τα capital controls, όσο και η φυγή των επιχειρήσεων λόγω της ασφυκτικής φορολογίας, θα διατηρήσουν τη χώρα στις υψηλότερες θέσεις των «αφιλόξενων» χωρών για την επιχειρηματικότητα. Εκτός, αν προκύψει κάποιοι μετεκλογικό θαύμα. Μάλλον ο μόνος τρόπος για να το υπερβούμε, είναι να κάνουμε το δικό μας plan B με τα δικά μας cost controls και εντατικό ψηφιακό αλφαβητισμό.

Αν και δεν πιστεύουμε στα θαύματα, το γεγονός ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί, μόνο ως θαύμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, οπότε οι πιθανότητες είναι μάλλον με το μέρος μας. Dum spiro spero όπως θα έλεγαν και οι Λατίνοι ήτοι «όσο αναπνέω ελπίζω», ή, αν προτιμάτε κάτι πιο to the point «credo quid absurdum est» που σημαίνει «πιστεύω, διότι είναι παράλογο». Ότι τόσο αυτό που θα ζήσουμε, αλλά όλο αυτό που έχουμε ζήσει τα χρόνια της κρίσης. Εσείς έχετε να προτείνετε  κάποια καλύτερη λέξη από το «παράλογο»;